Lou Réeynar é lous Razins Auguste Tandon (18? - ?)

Un Rèynar qu’èra afamat,
Ét qué cercâva avantûra,
Après qu’ajèt bén roudat,
Trouvèt près d’ûna mazûra
Una tréïa d’éspirans
Qu’invitâvou lous passans ;
Mais la tréïa èra fort n’hâouta,
Et, per poudre né tastâ,
Fâouîè sâoupre bén sâoutâ.
Lou Rèynar énsâja ét sâouta
Sâyque vingt fés ; mais, bon soir !
Pouguèt pas, qué qué faguèsse,
Ni per tant qué s’élancèsse
Réalizâ soun éspoir.
Lors sans humoû, sans coulèra,
Diguèt qu’èrou pas madus,
Qué s’énchâoutâva pa-pus.

Manqua pas géns sus la tèrra
Qué poudrian yé coumparâ.
Tèl home qué récercâva
Una plâca qu’obtèn pâ,
Vous dis : Quâou s’én soucitâva ?

Livre I, Fable 32, Le Renard et les Raisins