Lou Loup e l’Onièu François Richard (1730 - 1814)

Qu’ei lou pû for qu’o toujour dre,
Sur-tout quan au vau notro roueino ;
Las meliours rosous n’y fan re,
So meichanceta lou ’n’entreino.
Per vous prouvâ. que ce qu’ài di
N’ei, per molhur, pâ do meisounjo,
Seguei-me bien dî rnoun reci :
Moun histôrio n’ei pâ bien lounjo.

Un onièu, sur lo fi d’obry,
Se deissedravo dî lou ry
Que courio lou loun de !o prado,
Quan un loup, lo gueulo afomado,
Surve, e se placo pû hâu.
— Tu trepâ, di l’ôre moràu,
E tu troublâ quelo àigo cliâro.
T’eitrangliorài sei dire gâro.
— Mounseniour, reipoun l’inoucen,
Parlâ—me pû tranquilomen,
E visâ que sài dî lo bàisso,
Louen de vous, countre lou couren,
— Mâ., di lou loup que lo fan prâisso,
N’ài pâ menti : tu sei un socripan.
D’aliour, iau sabe co qu’antan
Disio do me to lingo de vipèro.
— Iau n’èro pâ nâcu d’enguèro :
N’ài pâ quita lou tetou do rno mài.
— Si quo n’ei te, qu’ei doun toun frài.
Iau sài tout soù. — Qu’ei quàucu de lo raco ;
Car lou mindre do nous que passo,
Lous barjers, lous cheis, lous moutous
Disen lou diable countre nous.
Alor lou loup, sei coumpocy,
Li fouro las dens dî l’eichino,
E lou vài devourâ tout vy
Dî lo foure lo pû vesino.



Le Loup et l'Agneau

Commentaires